Zijn puberkinderen wilden graag zoveel mogelijk bij hem zijn. Maar hoe wrang ook, voor hen ging het leven gewoon door. En dus moest er iedere dag huiswerk gemaakt worden. Ook dat kan in De Olijftak. In de huiskamers heerst de rust om je te kunnen concentreren. Maar er is ook afleiding door even TV te kijken of te computeren. Zo konden zijn kinderen er iedere dag zijn, maar ook hun eigen ding doen.
Toen hun vader overleed durfden zijn dochters hem eigenlijk niet zelf te wassen en aan te kleden, maar ze wilden er wel graag bij zijn, samen met hun echtgenoten. Terwijl wij hun vader de laatste verzorging gaven, namen zij het toch op een heel natuurlijke en ongedwongen manier van ons over. En hun moeder zat erbij en genoot ervan. Zo’n intiem moment met het gezin. Ook dat is echt De Olijftak.
Wat voor ons vanzelfsprekend is, kan voor iemand in de laatste levensfase heel bijzonder zijn. Sneeuw bijvoorbeeld. Een gaste zag de vlokken neerdwarrelen en wilde niets liever dan naar buiten, hoe zwak ze ook was. Daar strekte ze haar armen uit om de sneeuw te vangen. Met haar handen, maar ook met haar mond. De vlokjes op haar tong, de glimlach rond haar lippen. Het doet je beseffen hoe mooi het leven is.
In De Olijftak vervagen grenzen. Het is een ongedwongen plek, waar je je met al je naasten kunt voorbereiden op wat onvermijdelijk is. Ook als die naasten in een ander werelddeel wonen. Het was prachtig te zien hoe oma via Skype kletste met haar kinderen in Australië. Zij miste ze enorm, maar toch waren ze er die laatste dagen bij. Een geweldig cadeau aan het einde van een bewogen leven.
