Wat voor ons vanzelfsprekend is, kan voor iemand in de laatste levensfase heel bijzonder zijn. Sneeuw bijvoorbeeld. Een gaste zag de vlokken neerdwarrelen en wilde niets liever dan naar buiten, hoe zwak ze ook was. Daar strekte ze haar armen uit om de sneeuw te vangen. Met haar handen, maar ook met haar mond. De vlokjes op haar tong, de glimlach rond haar lippen. Het doet je beseffen hoe mooi het leven is.
